Foto 1: 3de generatie, Godfried Godderis & Hilda Wydaeghe

Foto 2 en 3: binnenaanzichten van de winkel tijdens de derde generatie

Foto 4 en 5: buitenaanzichten van de winkel tijdens de derde generatie

De jongste van de zes kinderen in leven van Albert en Alice Godderis-Hoet was Godfried Godderis. Hij had duidelijk de liefde voor het schildersvak in het bloed stromen en ook de handelaarsgenen waren hem toebedeeld. Op bepaald ogenblik (1969) heeft hij de familie duidelijk gemaakt dat hij de zaak van zijn vader wilde overnemen. De inventaris werd opgemaakt en Godfried stelde een som geld voor om aan zijn vader uit te betalen voor de overname, met de verzekering dat zijn vader bij hem zou kunnen blijven werken. Zijn vader, broers en zussen aanvaardden allemaal zijn voorstel en de weg lag vrij om het schildersbedrijf van de familie Godderis de moderniteit binnen te leiden.

In 1969 huwde Godfried met Hilda Wydaeghe (die later nog een loopbaan in het onderwijs heeft gehad, maar wel altijd de boekhouding voor haar rekening is blijven nemen) en samen hebben zij het bedrijf een grote uitstraling in Moorslede en omstreken gegeven.

Het is Godfried Godderis die de naam GODECOR in het bedrijf heeft geïntroduceerd, want daarvoor was het steeds de naam van de zaakvoerder & zoon. Hij deed dit vooral vanuit praktische overwegingen: in de Roeselaarsestraat in Moorslede woonden zeker 5 families met de naam Godderis en dat was een constante miserie met foute post. Dus Godfried trok zijn familienaam samen met zijn corebusiness (decoratie), en zo was de handelsnaam GODECOR geboren.

De derde generatie is dan stap voor stap met een aantal grote vernieuwingen gestart. In 1970 werd naast de schilderwerken ook de raamdecoratie erbij genomen: zonwering en gordijnen. De winkel werd in eerste fase serieus uitgebreid naar een diepte van 10 meter en 7,5 meter breed.  In het jaar 1980 volgde nog een tweede grote verbouwing die de winkel uitbreidde naar zijn huidige proporties.

In 1987/88 werd dan ook nog een naaiatelier achter de winkel opgetrokken, wat praktischer was omdat dit zo aansloot bij de winkel. Ondertussen werden de producten die eigenlijk niet tot de corebusiness van het bedrijf  (decoratie) hoorden systematisch afgestoten: met de opkomst van de grootwarenhuizen en de groeiende mobiliteit, verdween het typische aanbod van een dorpswinkeltje rond de jaren 1980. De verkoop van schoolgerief werd echter wel nog aangehouden tot 2005. Dat was een overblijfsel van de eerste generaties die zich hadden gespecialiseerd in die niche en omdat er twee grote middelbare scholen waren in Moorslede, was er noodzaak om dat verder te doen. Maar met het wegvallen van die middelbare scholen hebben ze  dat assortiment dan ook in 2005 stopgezet.

Tijdens de derde generatie zette zich ook een grote verandering door met de opkomst van aluminium en pvc ramen, deuren, goten, … die geen onderhoud meer behoefden. Waar in de eerste twee generaties het werk voor 90% buitenschilderwerk was, zien wie dat in de derde generatie evolueren naar vooral binnenhuisdecoratie in de ruime zin van het woord. Het bedrijf maakte ook een aantal evoluties mee: de schuurmachines kregen een stofafzuiging mee waardoor de stofwolken verdwenen en het netter en gezonder werken was; waar de eerste generaties nog naar de klanten gingen met steekkar of met de fiets met een karretje, deden in de derde generatie de auto’s break en de camionetten hun intrede.

Van de oliecrisis van 1973 heeft Godfried Godderis eigenlijk weinig nadeel ondervonden. De zaak bleef gestaag groeien en echte moeilijke perioden heeft het bedrijf niet doorgemaakt. Belangrijk was dat de klanten trouw waren aan de zaak, vaste klanten, die altijd wel weer wat werk voor het bedrijf hadden: het ene jaar de façade, en dan een jaar eens de living heropdoen om het volgende jaar dan de slaapkamers aan te pakken, en zo hebben ze altijd goed hun werk gehad. Dat uitte zich ook in het aantal medewerkers dat ook gestaag groeide: Godfried en Hilda als zaakvoerders + een verkoopster + een naaister + een drietal schilders. Godfried herinnert zich ook nog goed dat de loonlast in de jaren 1960/1970 plots heel erg is gaan stijgen: “Mijn grootvader had voor twee maanden werk als hij ergens een gang moest gaan opschilderen in marmer. Hij werkte alleen en het mocht ook lang duren in die tijd, het stak zo nauw niet, omwille van de manuren die veel goedkoper waren. Mensen konden zich dat vanaf de jaren 1970 niet meer veroorloven omwille van de de hoge loonlast. Wij hebben daar eigenlijk nooit enig nadelig effect van ondervonden want we zijn precies in die periode met raamdecoratie en gordijnen begonnen, iets wat we er toen bijnamen, en zo zijn we eigenlijk steeds verder blijven uitbreiden en evolueren tot op vandaag.”

Godfried Godderis is op dit ogenblik 74 jaar en met pensioen. Maar gevoelsmatig is hij wel nog erg betrokken bij het bedrijf. Hij werkt niet meer actief mee, maar noemt dat zelf nog “de gaatjes vullen”: iets bijhalen waar een tekort aan is, of eens naar het containerpark rijden, een plannetje tekenen voor een mogelijke volgende uitbreiding, … het mag duidelijk wezen dat Godecor, zijn kind waar hij de naam voor bedacht, hem nog steeds niet loslaat.