Deze getuigenissen en beelden werden verzameld in het kader van het mondeling geschiedenisproject rond generatiebedrijven.

Foto 1: Ludwina Sambaer en echtgenoot Bart Gobien, de zaakvoerders  van huis Sambaer in de derde generatie. Ludwina fier poserend met het logo van de Mundlosfabriek in Maagdenburg waar haar vader de knepen van het vak leerde

Foto 2: overlockmachine van het merk Elna

Foto 3: promotiecampagne voor het merk Elna die inspeelt op de kwaliteit van de machines

Foto 4 tot 8: persoonlijke collectie miniatuur naaimachines

Foto 9: binnenaanzicht van de winkel op vandaag. Bemerk de authentieke vloer en behangpapier dat door de huidige zaakvoerders bewust wordt bewaard

Ludwina Sambaer was de enige dochter van Charles en Maria. Ze groeide letterlijk op tussen de naaimachines. Beroepsmatig koos ze ervoor om in het onderwijs te gaan werken als regentes Frans, geschiedenis en Engels. Maar op vakantiedagen bleef ze zeer graag betrokken bij de naaimachinewinkel in de Poststraat, en ze sprong zeer graag in als haar ouders even vakantie namen. Eerst gaf ze een jaar les in Tielt om daarna nog 28 jaar Frans te onderwijzen aan de Roeselaarse jeugd in de Burgerschool. In 1997 huwde ze met Bart Gobien, die in het VTI te Roeselare een opleiding als mecanicien had gestudeerd. Bart werkte jarenlang bij de ondertussen overgenomen firma Verbrugge. In de eerste jaren werkte hij als mecanicien, maar het grootste deel (22 jaar) werkte hij als produktieplanner. Zijn passie voor mechaniek werd ook geprikkeld toen hij zijn schoonvader Charles Sambaer aan het werk zag bij het herstellen van de naai- en breimachines. Algauw sloeg de microbe over en na zijn werkuren bij de firma Verbrugge ging Bart al gauw mee aan de slag om de overvloed aan aangeboden huishoudnaaimachines te herstellen.

In 1999 stierf mama Maria Callewaert. Vader Charles had zijn hart verpand aan de winkel en wou zo graag zijn beroep verder blijven uitoefenen, maar alleen was het onmogelijk om zowel de winkel als de herstellingen te blijven uitvoeren. Ludwina die al van kindsbeen af met de winkel was opgegroeid en dus ook erg goed op de hoogte was van alles wat er verkocht werd, besloot om haar loopbaan in het onderwijs te beëindigen en voor de winkel te kiezen. Daarin gesteund door haar man Bart die haar na de werkuren bijstond voor de herstellingen en zoveel meer. Toen de firma Verbrugghe er in 2004 mee stopte kon Bart aan de slag in de Roeselaarse bibliotheek. 

In de nabije toekomst willen de zaakvoerders van de derde generatie graag het segment van de overlockmachines  verder aanboren. Dat zijn machines die bijvoorbeeld gebruikt worden om zomen in te leggen. Dat werkt niet met een spoel maar met vier grote bollen draad met allemaal speciale haken en naalden. Met zo’n machine is het mogelijk om tegelijk een zoom af te werken en de overtollige stof af te snijden. Er komt steeds meer een markt voor dergelijke machines omdat toch al wat particulieren graag zo’n machine in huis willen hebben. Want ze werken perfect om tegelijkertijd af te werken en af te snijden. In deze machines willen de zaakvoerders zich ook verder specialiseren, niet alleen in de verkoop maar uiteraard ook in de herstellingen ervan, wat niet zo eenvoudig is met deze ingewikkelde machines.

Het echtpaar Gobien-Sambaer heeft geen kinderen. Dus een voortzetten van de zaak met eigen familie wordt onmogelijk. Wel kregen de zaakvoerders al verschillende keren een aanbod tot overname. Tot op vandaag staan ze nog met volle goesting in hun zaak en beleven ze nog heel veel voldoening aan het bieden van de service die hun winkel al meer dan 100 jaar levert. Want dat er een noodzaak is aan winkels voor huishoudnaaimachines is evident. Vroeger waren er een achttal in Roeselare, nu zijn er nog slechts drie. En Roeselare is dan nog een gezegende stad want in Kortrijk is er bijvoorbeeld geen enkele winkel meer en ook in Brugge is de laatste winkel in de Noordzandstraat verdwenen.  De grootste concurrentie ervaren de zaakvoerders van de grootwarenhuizen die van die heel goedkope naaimachientjes  aanbieden. De mensen voelen zich aangetrokken door die bodemprijzen en als er na de garantieperiode iets aan mankeert, dan gaan die naar het containerpark of in een aantal gevallen komen die bij ons terecht voor herstel. De machines die men in huis Sambaer aanbiedt zij iets duurder maar hebben een veel langere levensduur. De Elna van de jaren 1940 kan nu nog steeds hersteld worden want alle wisselstukken zijn nu nog verkrijgbaar! Huis Sambaer heeft klanten tot ver voorbij de stadsgrenzen, zelfs mensen van Antwerpen vinden hun weg naar de Poststraat.

Het grote voordeel van hun familiebedrijf vinden de zaakvoerders zelf, is de kwaliteit van de service die ze kunnen leveren.  Doordat ze zelf de herstellingen uitvoeren kunnen ze een bijzondere service geven aan de klanten: als mensen een machine binnenbrengen voor herstel wordt er altijd vooraf een bestek opgemaakt en als de mensen dat te duur vinden of de moeite van het herstellen niet meer waard, dan nemen ze gewoon hun machine weer mee en betalen ze niks voor de offerte.  Moesten ze met personeel in dienst werken, dan zouden ze dergelijke goede service niet meer kunnen verzekeren. Het is een belangrijke ethische code van de zaakvoerders dat ze niet enkel wensen machines te verkopen, maar dat ze evengoed de mensen willen helpen bij de herstelling van hun oude machine, ongeacht van welk merk deze zijn. Mensen in dienst nemen zou ook bijna onmogelijk zijn want gestandaardiseerde opleidingen bestaan er niet voor, je moet dat eigenlijk op de werkplek zelf aanleren. En je moet technisch onderlegd zijn, de mechanische delen kennen, maar ook op de hoogte zijn van elektriciteit en elektronica. Dit samenspel van vaardigheden maakt het een bijzonder moeilijk beroep waar je ternauwernood personeel voor vindt.