Deze getuigenissen en beelden werden verzameld in het kader van het mondeling geschiedenisproject rond generatiebedrijven.

Foto 1 en 2: Charles Sambaer en Maria Callewaert poserend voor hun winkel in de Poststraat en op de jaarbeurs te Roeselare in het jaar 1962 waar ze een demonstratie geven met de elektrische naaimachines van Elna.

Foto 3: publiciteit voor de Passap breimachines

Foto 4 en 5: logo van het eigen huismerk naaimachines, Recta

Foto 6: deponering van het eigen huismerk Recta

Foto 7: de elektrische naaimachine van Elna, typisch de groene kleur, en de opengeklapte koffer die het werkblad van de naaimachine vormde

Foto 8: nokken die gebruikt werden in de eerste elektrische naaimachines om allerlei siersteken te bekomen

Foto 9: elektronische, computergestuurde naaimachines

Foto 10: Charles Sambaer fier poserend in zijn atelier

Charles Sambaer werd in 1916 geboren te Parijs, terwijl zijn moeder op de vlucht was voor het oorlogsgeweld. Hij studeerde naderhand Latijn-Grieks aan het Klein Seminarie te Roeselare.  Na zijn studies aan het college trok hij naar Duitsland om zich te bekwamen in het vak van naaimachinehersteller. In de Mundlosfabriek in Magdeburg (Maagdenburg), toen één van de grootste naaimachinefabrikanten, leerde hij de stiel. Vanaf 1940, de overlijdensdatum van zijn mama, kwam hij bij zijn  vader Julien in de winkel werken. Tijdens de tweede wereldoorlog werd Charles opgeroepen om zijn dienstplicht te vervullen.

In 1946 huwde Charles Sambaer met Maria Callewaert. De nieuwe zaakvoerders kozen ervoor om zich te focussen op het verkopen en herstellen van alle soorten naaimachines. Het naaiatelier werd van dan af aan afgestoten zodat er ook niet meer met personeel moest gewerkt worden. Tijdens de tweede generatie hebben ze er ook eventjes de verkoop en het herstellen van breimachines erbij genomen. Die waren van het Zwitserse merk Passap. Maar op de duur verdween de interesse van de klanten voor die breimachines en is de verkoop stil gevallen, ook wel omdat het bedrijf voor de industrie begon te werken. Maar wellicht vooral omdat een breimachine niet zo eenvoudig te bedienen is als een naaimachine. Maria Callewaert moest namelijk per breimachine die verkocht werd toch een les of drie gaan geven aan de klanten voor ze er een beetje mee konden werken.

Net als de eerste generatie een huismerk naaimachines hadden, verkochten  Charles en Maria ook een eigen merk naaimachines onder de naam Recta. De machines werden niet meer geproduceerd in het Oostblok (onder invloed van het ijzeren gordijn) maar wel in Duitsland.

Vanaf de jaren 1940 maakte de tweede generatie de overgang mee van de mechanische naaimachines naar de elektrische huishoudnaaimachines. Vooral vanaf de jaren 1960 werd dat ingeburgerd bij de mensen en kwam de verkoop ervan op volle gang. Het merk Elna (elektrische nähmaschine)  is eigenlijk de eerste firma geweest die de elektrische huishoudnaaimachine op de markt bracht. In 1940 lanceerde men de  Elna #1, de eerste compacte, draagbare elektrische naaimachine. De  Elna #1 was groen van  kleur (een breuk met het traditionele zwart van de mechanische naaimachines) en met ingebouwd licht. Deze machine betekende een revolutie op het gebied van de huishoudnaaimachines.

Na de lancering van de eerste elektrische huishoudnaaimachines zijn de evoluties bijzonder snel doorgegaan: waar men oorspronkelijk alleen maar rechtuit kon naaien is daar dan al snel de zigzagsteek bijgekomen en is men nog begonnen met meerdere siersteken te lanceren. Dat gebeurde oorspronkelijk met nokken (schijfjes) die je in de naaimachine kon aanbrengen. Er bestonden zo honderden nokken voor allerlei soorten siersteken.

En dan eind de jaren 1980 maakte Charles Sambaer ook nog de overgang mee naar de computergestuurde huishoudnaaimachines, machines die elektronisch werden geprogrammeerd en aangestuurd. Gedaan was het met het inbrengen en veranderen van nokken, een touchscreen maakte dat je met één vingerduwtje de juiste siersteek kon selecteren.

Charles is eigenlijk tot op het eind van zijn leven blijven meewerken in de zaak, heel erg betrokken, en nog heel goed op het vlak van herstellingen. Zo lag hij eens in de kliniek, hij was al tachtig jaar, en hij zei tegen de dokter dat hij dringend naar huis moest om te helpen met een herstelling van een naaimachine. De dokter dacht dat Charles niet meer goed wist wat hij zei. Maar niks was minder waar, want Charles was er inderdaad nog broodnodig voor bepaalde gecompliceerde herstellingen.

Moeder Maria Callewaert stierf in 1999. Maar Charles die toen al 83 jaar was, deed zijn werk zo vreselijk graag en wilde dat eigenlijk nog zo graag verder blijven doen, zijn hart lag daar.  Maar alleen kon hij dat niet meer aan: de winkel én de vele herstellingen. Vandaar dat er een oplossing moest komen, een oplossing die werd aangereikt door zijn dochter Ludwina en schoonzoon Bart Gobien.