Deze getuigenissen en beelden werden verzameld in het kader van het mondeling geschiedenisproject rond generatiebedrijven.

Foto 1: Automatische band met regelbare snelheid voor de schoennijverheid geproduceerd door Handsaeme Machinery Izegem.

Foto 2: Borstelhouten freesmachine 4-assig (5,5pk) 11 stuks per minuut, gemaakt in de “Werkhuizen Handsaeme”.

Foto 3 en 4: Handsaeme Machinery Izegem - enkele van de allereerste machines - een alaammachine voor de schoennijverheid - een zoolplakmachine voor de schoennijverheid.

Foto 5: Brievenbus van het bedrijf Handsaeme gemaakt van een oude freesmachine

Na de ‘vakschool’ (technische school) in Izegem is Gaston Handsaeme  gaan werken in een fabriek die stoommachines produceerde: Paret in de Vaartstraat in Izegem. Daarna heeft hij nog een tweetal jaren gewerkt bij machinebouwbedrijf Boucherie, dat toen ook juist aan het opstarten was.  Pas daarna, in 1935, heeft Gaston dan ook de sprong gewaagd om zelfstandig te worden. “Werkhuizen Handsaeme” was geboren. Financiële moeilijkheden waren in het begin zijn deel. Hij is zijn bedrijf gestart met 35 Bfr. Hij moest dan ook extreem zuinig zijn. Zo kocht hij nooit een volledige baar (staaf) ijzer, maar enkel het stukje dat juist groot genoeg was voor het werk waaraan hij bezig was. Er werd dus niks op voorraad gekocht, uit noodzaak. En zo is hij begonnen met de productie van machines voor de borstel- en de schoennijverheid. Zijn eerste machine die hij maakte was er één voor de productie van WC borstelstokken. Met diezelfde machine heeft hij ook ‘torsbanken’ gemaakt om ‘torsen’ te draaien voor kandelaars. Dus oorspronkelijk is hij gestart met productie van machines voor de borstelindustrie.

Tijdens Wereldoorlog II is hij dan overgeschakeld op de productie van machines voor de schoenindustrie. Tijdens de oorlogsjaren kon hij blijven doorwerken omdat hij bescherming kreeg van Gerard Boucherie, waarmee hij had samengewerkt. Boucherie zorgde ervoor dat zijn machines niet werden opgeëist door de Duitsers, waardoor hij tijdens de oorlog kon blijven doorwerken met 3 à 4 werknemers.  

Het ontwerpen en produceren van machines zat Gaston in het bloed. Vooraan het bedrijf staat een oude freesmachine voor zolen in de schoennijverheid, door Gaston met de hand gemaakt, die nu een tweede leven heeft gekregen als brievenbus voor het bedrijf.

Gaston is ook nooit vergeten in welke moeilijke precaire financiële situatie hij is gestart. Vandaar ook dat hij voor de rest van zijn leven heel erg op de centen paste. Geld lenen paste niet in zijn zienswijze: je kocht pas iets als je het kon betalen. Zo heeft hij in 1966 ook nog de bankdirecteur de deur gewezen toen ze de grond kochten aan de Abelestraat. Die directeur opperde de bedenking dat Gaston zijn huis zou moeten ‘aftekenen’ om de lening te verkrijgen voor die grond. Dat was onmogelijk voor Gaston, die de kostprijs voor de grond zelf betaalde. De verstandhouding tussen Gaston en de volgende generatie is zeer goed verlopen, buiten het feit dat Gaston een beetje weigerachtig stond tegenover de snelle vernieuwingen die zich in het bedrijf doorzetten. Gaston is altijd in het bedrijf blijven meewerken. Hij had in de fabriek nog een eigen werkbank, en hij stond nog in voor de machines voor de schoennijverheid. Op zijn 76° is Gaston overleden, in dienst van het bedrijf. Aan de overweg in Rumbeke, aan Mariasteen, is hij onder de trein terechtgekomen. De slagbomen hadden niet gefunctioneerd. Hij was op weg om materialen op te halen voor de firma. En dat vat heel zijn leven samen: een leven in dienst voor de “Werkhuizen Handsaeme”.