Sylvère Dezegher was 12 jaar wanneer de oorlog begon. In 1917 moesten ze de gemeente verlaten.

16 oktober 1917, onze laatste dag, maar ook onze zwaarste. Om vier uur ‘smorgens moesten we allen uit de veren. De matrassen, de dekens, de lakens, de hoofdkussens, alles werd opgeplooid en toegesnoerd met touwen om zo weinig mogelijk ruimte in te nemen. De koffers werden gevuld, tot barstens toe. De kruiwagen werd geladen tot er niets meer bij kon. Hoofdzaak was zoveel mogelijk mee te nemen. Het ergste was dat vader niet mee mocht omdat hij bij de weerbare mannen hoorde. De ochtend van ons vertrek ging de pater toch nog eens vragen of vader ons mocht vergezellen en wat een geluk, het mocht. Hij moest wel een list gebruiken: hij moest manken en met een stok lopen. Na veel trekken en duwen en dragen, kwamen we op de afgesproken plaats aan. Het perron stond vol met mensen, wenende kinderen en goederen. […]Iedereen was op van de zenuwen en de angst. Daarenboven was er op dat moment geen al te beste voeding te verkrijgen. De meeste reizigers hadden buikloop. Er was natuurlijk geen toilet voorhanden. En de trein stopte niet voor ons? Maar we waren toch geen beesten. Enkelen namen hun toevlucht tot een emmer. Anderen gebruikten zelfs hun zakdoek. Ik weet nog dat iemand zo’n bevuilde zakdoek weggooide net op het perron van Kortrijk, pal aan de voeten van de reizigers.

(Uit: Een kleine jongen in de Groote Oorlog, Daisy Decoene)