Maar daar waren geruchten van stoutmoedige Uhlanen. Er waren er gezien rond Kortrijk. En te Aalter deden er de treinriggels springen. Te Iseghem voerden ze eenige gijzelaars mee.

Uhlanen! En velen huiverden. Dat waren de voorboden van’t leger, stoutmoedige kerels die vooruit zwermden, tastend, zoekend, alleen in’t vreemde land, zonder verbinding met de troepen, steunend op zich zelven,  eischend hun voedsel, hun nachtleger, maar voort gerust neerliggend, luisterend naar het minste geluid, den vinger aan revolver of pistool. Ik herinner het me nog, hoe ik de eerste zag. Op den langen mantel hing ’t geweer. De shako was met linnen bedekt.

En op een goeden dag verschenen die Uhlanen ook te Roeselare. Maar de burgerij toonde geen vrees en snelde naar de markt om die krijgers te zien. Deze schenen nu toch niet zoo overmoedig. Velen strekten zich over den kop van ’t paard en blikten schuw naar die aanstroomende massa. Burgemeester Mahieu had de bevolking tot kalmte aangemaand en verstandige burgers volgden deze raadgeving.

Fragment uit het boek van Abraham Hans uit 1919, ‘Roeselare in den oorlog’.