In zijn dagboek vertelt de Izegemse dokter Jules Gits over de paspoorten of ‘Personalausweis’ die in de oorlog moesten gebruikt worden.

10 november 1915. Om een pasport gaan is geen lachedingen meer! Het getal aanvragers is alle dagen zeer groot. Velen moeten daar 2 tot 3 uren en soms nog langer staan schilderen en hun toer afwachten om bij de beambte toegelaten te worden. En na dat wachten en blijven wachten wordt menigeen weggezonden zonder een pasport te bekomen, of met het troostend woord: “ge moogt morgen terug komen”. Anderen mogen ook er van onder trekken daar het bureel voor hun neus gesloten wordt onder voorwendsel dat er reeds genoeg paspoorten gegeven werden. ’t Is dus niet te verwonderen dat de personen die dringend een pasport van doen hebben, van ’s morgens om 5 uur aan de poort van den Pass-büro staan, om eerst ingelaten te worden.

(uit: Het oorlogsdagboek van Jules Gits. Izegem 14-18. Deel 1, Jean-Marie Lermyte)