In het kader van het eindoffensief trok dokter Maurice Lievens uit Ninove door de BIE-regio

16.10.1918. […]

Om 6.00 uur lukt het onze genietroepen twee bruggen over de Roeselaarse vaart te werpen. We trekken erover zonder problemen en komen om 8.00 in Kachtem aan, een klein dorpje, waar niet veel verwoest is. Voorbij de kerk zien we in de richting van Emelgem een vlag op een huisje wapperen en weldra herkennen we met innige ontroering de Belgische driekleur. De Duitsers zijn op de loop, de burgers zijn aanstonds uit hun kelders gekropen en in een oogwenk is de zo lang weggestoken vlag uit een verborgen hoekje tevoorschijn gekomen en wappert ze dolbij in de waaiende wind. Hier en daar heeft een granaat een gat in een huis geslagen en in die geïmproviseerde ramen verschijnen ten allen kante wenende en lachende gezichten en wuiven er doeken en petten.

Bij meneer Borst aan de vijfwegen in Emelgem moeten we koste wat het kost binnen. In het salon staat een bestoven piano. Ik spring ernaartoe en aanstonds dreunt een krachtige Brabanconne uit alle monden. De nationale zang wordt bij de buren gehoord en loopt van huis tot huis als een elektrische stroom. De geestdrift is onbeschrijfelijk. Iedereen weent van blijdschap. De soldaten omhelzen de burgers, oude vrouwtjes vallen in zwijm, kindjes huilen. Alle zangen en kreten dwarrelen dooreen. Die brave mensen, die gedurende vier lange jaren ontberingen hebben geleden, halen hun karige reserves uit hun goed verborgen hoekjes en delen ze met volle armen aan de soldaten ui. Je zou denken dat de Duitsers al mijlenver van hier zitten. Maar plots gieren er nieuwe granaten door de lucht en slaan knetterend tegen de kerk en de huizen. Met moeite krijgen we de bewoners weer in hun kelder en daarna trekken we verder door de velden in de richting van Emelgem in de voetsporen van onze verkenners die de vijand op de hielen zitten.

(Uit: Dokter Lievens, dagboek van een arts in de loopgraven van WOI, André Gysel)