In het kader van het eindoffensief trok dokter Maurice Lievens uit Ninove door de BIE-regio

14.10.1918. gisteren bleven we ter plaatse. Vandaag beginnen we met een nieuw offensief na slechts drie minuten artillerievoorbereiding en onze mannen trekken nogmaals vooruit in de richting van Rumbeke. In een sprong geraken we tot aan de spoorweg Roeselare-Menen en veel krijgsgevangenen vallen in onze handen. […] De Duitse weerstand is heftiger geweest en wij hebben er nogal wat verliezen geleden. Verschillende compagnies hebben geen officieren meer. […] in de late middag trekken we in de richting van het kasteel van Rumbeke, dat algauw in onze handen valt. Het park ligt er bijna ongeschonden bij. Van daar rukken we op naar het dorp. De Duitsers schieten bijzonder veel met gas, zodat we dikwijls onze maskers moeten opzetten. Alle ruiten in het dorp zijn stuk en de vijand heeft de kerk opgeblazen. Nochtans duidt alles erop dat de Duitsers hier nog maar een paar dagen weg zijn en wij hebben zelfs het genoegen enige Rumbekenaars te verlossen. Maar de tijd ontbreekt om lang met die mensen te praten: we trekken nog vooruit langs de steenweg naar Izegem tot op vierhonderd meter en dan draaien we links en maken ons klaar om de vaart over te trekken. […]

Het is 4.00 uur eer ik in de kelder op een plank een ogenblik rust kan nemen. Maar al ben ik moe, de dag is goed geweest en onze karabiniers hebben 3300 Duitsers krijgsgevangenen genomen onze doodsvijandenverplicht nog een zestal kilometer van ons geliefd landje prijs te geven.

(Uit: Dokter Lievens, dagboek van een arts in de loopgraven van WOI, André Gysel)