‘Ik denk dat het in 1915 was dat een inwoner van Roeselare die te Menen vertoefde me aansprak om hem een dienst te bewijzen. Een groot gedeelte van zijn fortuin was geborgen in de tuin van een huis dat ik kende. Hij vroeg me deze schat naar Menen te brengen. Ik beloofde, zonder waarborg echter, te doen wat ik kon. Alleen en te voet legde ik de 15 km af. Ik meldde mij bij mijn broeder die met mij meekwam. In het gemelde huis vonden wij een oude dienstknecht die met ons mee kwam zoeken. Ik zei hem voorzichtigheidshalve niet wat het pak kon bevatten. Na een halfuur zoeken botsten wij op een groot pak in een zinken omhulsel gewikkeld. Met die dienstknecht droegen wij het naar het huis van mijn broeder Albert. Daar namen wij de zinken verpakking weg om de inhoud ervan in stevig papier te stoppen. ’s Anderendaags vertrok ik met het pak. Ik zocht een vertrouwensman om het pak te dragen. Zodra hij niet meer op het grondgebied van Roeselare was moest hij terug naar stad en dan moest ik een vervanger vinden. Met de hulp van drie personen kwam ik eindelijk te Menen aan. Het pak was zo zwaar dat de koorden braken. Ik was doorvermoeid. Gelukkig dat mijn zoon Andre en Jozef Deleu mij aan het zoeken waren. Thuis werd ik reeds opgewacht door de principaal die ongerust was. Het was om hem plezier te doen dat ik deze reis ondernomen had, daar hij menens was dit fortuin niet meer terug te zien.

Dagboek Margaretha Denys, verpleegster afkomstig in Roeselare en tijdens de oorlog werkzaam in een lazaret in Menen