'Na maanden miserie in het lazaret kwam eindelijk een verlossende trein die gewonden aan de beterhand naar Duitsland zou brengen. Vanuit het verzamelpunt in het Gildenhuis werden we op de trein gezet. Die was keurig ingericht. Lange wagons met liggende gewonden en in het midden een keukenwagen. Twee keer per dag kregen we een warme maaltijd met koffie! Elke gewonde kreeg een aangepast dieet.

In Gent beleefden we nog een angstig moment. Vijandelijke vliegtuigen bombardeerden het station. Een van de bommen viel in de trein en sloeg een wagon volledig uit elkaar. Enorme paniek. Met hun laatste krachten sprongen gewonden uit hun bedden. Ze sloegen op de verpleegsters en oppassers die hen in hun bedden wilden houden. Helaas vielen er weer doden. Mannen die blij waren geweest naar Duitsland te gaan kwamen nu op het laatste moment toch nog om. Na een reis van drie dagen kwamen we in Noord-Duitsland aan. Eindelijk keken de mensen vriendelijk naar ons. Ze groetten ons en zwaaiden als we passeerden...’

(Carl Heller, Duits Onderofficier)