Gaston werd tewerkgesteld in een Messerschmitt fabriek, waar motoren voor bommenwerpers werden gemaakt. Gaston kwam er terecht aan een draaibank. Er heerste een strikte werksfeer in het kamp. Het werk begon om 6 uur 's morgens en er werd doorgewerkt tot 6 uur 's avonds. 's Middags was er een uur pauze voor het middagmaal. Verder kregen ze in de namiddag nog een extra kwartier rust. Er was een dag- en een nachtploeg. Afwisselend werkten ze een week tijdens de dag en een week 's nachts. Alleen op zondag werd er niet gewerkt.

In een tweede brief aan zijn ouders vermeldt Gaston alleen dat ze van 6 tot 6 moesten werken. In deze brief heeft Gaston het uitvoerig over de rantsoenen. Hij heeft alleen een gebrek aan brood. Verder vraagt hij of zijn ouders hem het een en ander willen doorsturen: geroosterd brood en bouillonblokjes. Hij vraagt met nadruk of zijn ouders hem 'kloefen' (klompen) willen bezorgen. Dat is praktischer dan schoenen om heen en weer van de barak naar buiten te gaan. Praktisch als hij is vraagt hij meteen ook om zeker extra klompnageltjes en lederen riempjes te voorzien. Verder vraagt hij nog om een 'maalslot' (hangslot). 

Gaston heeft andere Vlamingen ontmoet, die daar al eerder waren en er het reilen en zeilen kennen. Ze zullen betaald  worden voor het geleverde werk. De Ieperlingen verzekeren hem dat hij maandelijks ongeveer 80 Duitse mark naar huis zal kunnen opsturen.

Er is solidariteit tussen de kampbewoners. Met de bouillonblokjes kunnen ze 's avonds extra soep maken. Een Nederlander zal zorgen voor extra aardappelen voor de hele barak.

Verder is er in het kamp nog een bekende van de familie: 'de kozen van Gaston Despeghel wijf'.

Om het kamp en de fabriek in en uit te kunnen hebben ze speciaal pasje. Het is ondertekend door de portier en door de werkmeester.