Een getuigenis van de Candese soldaat Robert Osborne Dorman over de ziekte tetanus.

Sure a little bit of shrapnel fell from out the sky one day,
And it nestled in my shoulder in a quaint and loving way;
And when the M.O. [medical officer] saw it, oh, it looked so sweet and fair,
He said, ‘Suppose we leave it, for it looks so peaceful there!’
Then he painted it with iodine to keep the germs away;
He injected anti-tetanus that hurts me to this day
I had visions of old Blighty [slang for Britain]
thought the Base [Hospital] at least was mine
But he marked me “Fit for Duty” and he sent me up the Line

Tetanus werd ooit door de Duitse militaire verpleegster Henriette Riemann het ‘kleinste, wreedste en meest kwaadwillige wapen’ van de oorlog genoemd. Soldaten liepen deze ziekte op door vervuilde wonden. Door de oorlog in loopgraven tussen de aarde en de modder hadden de soldaten een groot risico op besmetting. Tetanus werd echt een plaag en geïnfecteerden stierven een vreselijke dood. Vlak voor de oorlog was er een vaccin uitgevonden die voorzag in een tijdelijke bescherming. Na enkele maanden oorlog kreeg iedereen die risico liep zo’n vaccin waardoor het aantal slachtoffers meteen sterk daalde.