In 1915 vluchtte ik met mijn gezin naar Normandië. De mensen daar waren zeer onvriendelijk. Mijn zus en ik kregen er een baantje in een bakkerij. Het was er niet leuk. Alle mensen in de bakkerij spraken Frans, maar mijn zus en ik niet. We verstonden er niets van... Na twee dagen beslisten we om weg te lopen. Daarna kregen we een baantje in een batterijfabriek. Daarvoor moesten we elke dag naar Parijs. Dat was telkens heel ver reizen. Eerst moesten we een trein nemen en daarna de metro en de bus. Parijs was een grote stad. Mijn zus en ik waren er altijd bang.