Telkens als het tijd was om te eten, stonden alle mannen in een rij met hun gamelle, een lepel en een vork. Wie grote honger had, kreeg niet voldoende maar wie wel genoeg had, deelde de rest uit aan zijn kameraden. Wij als kinderen, stonden ook te watertanden en te gapen naar de soepketel. Zou de kok ons niet roepen en ons ook een portie geven? En inderdaad, hij maakte en gebaar dat we alledrie dichterbij mochten komen? Hij vroeg of we wat soep wensten en zei dat we een kom moesten halen. In twee sprongen stonden we thuis en renden we weer naar de veldkeuken waar de kok onze kommen vol schepte. In ons beste Duits bedankten we hem en haastten we ons naar huis en met onze houten lepel genoten we als uitgehongerden van onze soep. We hadden nochtans niets tekort, maar ja, die “oorlogssoep” was eens iets anders.

(Uit: Een kleine jongen in de Groote Oorlog, Daisy Decoene)

Toen de veldkeukens kwamen aangereden met geurige soep, stond het water ons in de mond. Alle soldaten stonden dan in een rij, met hun gamellen en bestek in de hand. Wie grote honger had, kreeg niet voldoende, maar wie wel genoeg had, deelde de rest uit aan kameraden. Wij als kinderen stonden te watertanden en te gapen naar de soepketel. We hoopten dat de kok ons ook een portie zou geven. En inderdaad, hij maakte een gebaar dat we alledrie dichterbij mochten komen. Hij vroeg of we soep wilden en zei dat we een kom moesten halen. In twee sprongen stonden we thuis en renden we met onze kommen naar de veldkeuken. In ons beste Duits bedankten we en vlogen naar huis om als uitgehongerden onze soep op te eten. Het gebeurde sindsdien wel vaker dat we soep kregen. We hielpen de kok 's morgens door ketels met water te halen.