Dadizele was bezet gebied. Dat wil zeggen dat we ons moesten schikken naar de wetten en het gezag van de Duitse soldaten. We moesten onze vruchten afgeven, onze koeien, varkens, hennen, duiven enz. Wie betrapt werd op het geheime bezit van één of ander, kreeg een zware boete. Maar stiekem probeerden we toch om de Duitsers om de tuin te leiden. Alle melk moest worden ingeleverd en de melkafromer werd door de Duitsers voorzien van een zegel. Maar zo gauw ze weg waren, maakten we het zegel heel voorzichtig open, met een puntje van de schaar. Zo konden we toch nog boter maken. In de haag bij ons huis hadden we een gat gemaakt, daar konden we in alle rust en uit het zicht zitten karnen. Dan juist nog de boter verstoppen... en geen Duitser die er ooit wat van gemerkt heeft! We hielden ook aardappelen achter. Die verkochten we  aan smokkelaars of aan mensen die geen aardappelen hadden.