Deze foto behoort tot een verzameling artefacten van de culturele vereniging, operettetheater  "Kunst veredelt" van Roeselare.

Herken je mensen op deze foto? Weet je wat hier exact wordt afgebeeld? Of heb je andere aanvullingen bij deze foto? ... Vul dan graag het formulier "Reactie toevoegen" in.

Deze affiche annonceert een culturele voorstelling van het  Roeselaars Koninklijk Lyrisch Gezelschap "Kunst Veredelt" in zaal 'De Beurs' te Roeselare

Het betreft de operette "De Lustige Weduwe" van de componist Franz Lehar.

De regie is in handen van Willy Van De Walle, dirigent van het orkest is René Hostyn en de choreografie wordt geleid door Ursula Blazej (van de opera van LVow in Polen).

De cast bestaat uit:   Eric Himpe, Arnold Van Nieuwenhuyze (tenor), Mariette Flamand, Willy Van De Walle, Bob Herreweghe,  Fernand Vilain, Gisèle Roose, Roland Aerbeydt, Agnès Herman, Marc Debruyne, Machteld Ramoudt, Christiaan Steurbout, August Jacobs  en alle andere leden van het gezelschap.

Dit evenement vindt plaats in zaal "De Beurs" te Roeselare.

De voorstellingen vinden plaats op  zondagen 9 en 16 november 1969 telkens om 14:30.                                 

Kaarten zijn te koop  aan 65 en 45 Bfr.  vanaf 27 oktober 1969 tijdens de kantooruren bij V.T.B. Sint-Michielstraat 7 Roeselare. 

Inhoud van de operette:

https://www.hannick.nl/blog/die-lustige-witwe--lehar/35?gclid=EAIaIQobChMIhNu5rd2W5wIVB9reCh1dUwYFEAAYASAAEgLHGPD_BwE

Eerste akte

Er is een feest aan de gang in het gezantschap van Pontevedro. Viconte Cascada, een van de Franse gasten, brengt een toast uit op de gastheer (Verehrteste Damen und Herren). Baron Zeta is verheugd dat zijn jonge vrouw, Valencienne, door de Franse aristocraat, Camille de Rosillion, wordt onderhouden. Wat hij echter niet weet is dat de jongeman zijn vrouw het hof maakt. Valenciene maakt hem duidelijk dat zij een nette vrouw is (duet: Ich bin eine anständ’ge Frau).
Dan maakt de steenrijke Hanna Glawari haar opwachting. Zij is de weduwe van een bankier uit Pontevedro die haar een fortuin heeft nagelaten. Als ze binnenkomt, wordt ze onmiddellijk omringd door Franse edelen die haar het hof willen maken (Bitte, meine Herrn). Baron Zeta, de gezant uit het arme Pontevedro, houdt hen angstvallig in het oog, want hij wil niet dat haar miljoenen in Franse handen belanden. Zeta denkt dat hij het probleem kan oplossen met de hulp van graaf Danilo, de secretaris van de legatie. Danilo wordt tegen wil en dank uit een Parijse nachtclub, Maxim, gesleurd en naar het feest gebracht. Hij protesteert heftig: hij heeft genoeg gedaan voor zijn vaderland, vindt hij (Also bitte, ich bin hier). Danilo schrikt als hij beseft dat Hanna het doelwit is van geldwolven en belooft haar dat hij daar nooit toe zal behoren. Hij is dan ook verontwaardigd als Zeta hem zegt dat hij Hanna moet huwen. Danilo weigert resoluut, maar belooft alles te doen om te voorkomen dat ook een ander haar zal trouwen. Valenciene weet ook een oplossing en biedt Camille aan als huwelijkskandidaat.
Als Danilo en Hanna elkaar ontmoeten, blijkt het zonneklaar dat ze nog steeds van elkaar houden. Even later nodigt Hanna Danilo uit om met haar te dansen, omdat hij de enige is die haar niet heeft gevraagd. Danilo probeert de dans te veilen. Het geld wil hij voor een goed doel gebruiken. Maar de prijs is te hoog en de mannen druipen af. Dan neemt Danilo haar in zijn armen en danst met haar de balzaal binnen.

Tweede akte

De volgende dag houdt Hanna een feest bij haar thuis. Zangers en dansers in Pontevedrijnse kostuums voeren nationale dansen uit. Onder de gasten bevinden zich ook Danilo en Camille. Hanna zingt een lied van Pontevedro over een onbeantwoorde liefde van een jager voor een jong meisje (Villa-lied: Nun laßt uns aber wie daheim). Baron Zeta hoort dat Hanna van plan is met Camille te trouwen, maar Njegus weet hem te vertellen dat de laatste verliefd is op een getrouwde vrouw. De baron heeft het vermoeden dat het hier gaat om zijn eigen vrouw.
Hanna beschuldigt Danilo ervan haar te ontwijken, maar hij legt uit dat hij de zaak aan het verkennen is als een cavalerieofficier, zoals hij eens was (duet: Heia, Mädel, aufgeschaut). Valencienne probeert de charmes van Camille te weerstaan en geeft hem een waaier met de woorden erop: ‘Ich bin eine anständ’ge Frau’. Zij raadt hem aan om zijn aandacht op Hanna te richten. Maar Camille houdt voet bij stuk en kan Valencienne er uiteindelijk toe bewegen om met hem naar een paviljoentje in de tuin te gaan (lied: Wie eine Rosenknospe). Daar worden ze ontdekt door Zeta, die door het sleutelgat kijkt. Voordat de deur geopend kan worden, slaagt Njegus erin Valencienne door Hanna te vervangen. Als Camille en Hanna tevoorschijn komen, is Baron Zeta hogelijk verbaasd over zijn vergissing. Hanna kondigt zelfs haar verloving aan met Camille. Danilo protesteert en vindt dit alles beneden pijl. Hij vertelt een parabel over een prins die zijn liefde voor een prinses geheim hielt om haar uiteindelijk te verliezen aan een ander (lied: Es waren zwei Königskinder). Hij besluit om naar de plek te gaan waar hij zich werkelijk thuis voelt: Maxim. Hanna is er nu zeker van dat hij van haar houdt.

Derde akte

Om Danilo te behagen, heeft Hanna haar huis laten inrichten als een nachtclub. De meisjes van Maxim voeren samen met Valencienne een can-can uit (Ja, wir sind es, die Grisetten). Danilo zegt tegen Hanna dat ze niet met Camille moet trouwen. Ze stelt hem gerust: ze is dat nooit van plan geweest en ze heeft ook geen rendez-vous met Camille in het paviljoen gehad.
Intussen heeft de baron Zeta toch de waarheid achterhaalt. Hij wil scheiden van Valencienne en vraagt prompt Hanna ten huwelijk. Zij vertelt hem echter dat als zij trouwt, zij haar vermogen zal verliezen, waarop de baron zijn aanzoek onmiddellijk weer intrekt. Als de waaier van Valencienne wordt gevonden in het paviljoen, wijst zij haar man op de woorden op de waaier: ‘Ich bin eine anständ’ge Frau’. De baron en Valencienne verzoenen zich weer.
Danilo beseft nu dat hij dus niet als een erfenisjager beschouwd kan worden en verklaart Hanna zijn liefde (duet: Bei jedem Walzerschritt). Lachend zegt Hanna wat ze eigenlijk bedoeld heeft: als ze trouwt verliest zij haar vermogen aan haar man! Tot slot is iedereen het er over eens dat de vrouw moeilijk te doorgronden is (Ja, das Studium der Weiber ist schwer).