Eind 1914 vluchtte ik met mijn familie van Passendale naar Oostnieuwkerke. Onderweg kwamen we Duitse soldaten te paard tegen. Alle vijf de kinderen begonnen te wenen van de schrik. Om ons te troosten, gooiden de soldaten ons snoepgoed toe. Maar van mijn vader mochten we het niet opeten. We moesten het weggooien omdat hij dacht dat de Duitsers de snoepjes vergiftigd hadden.