Toen de Duitsers Roeselare bezet hadden, hingen ze alles vol met aanplakbiljetten. Daarop stond wat mocht en niet mocht. Er mocht bijna niets! Op een dag had ik zin om nog eens heel snel over de kasseibanen te fietsen. Ik was immers een heel goede wielrenner in die dagen! Maar fietsen zonder toestemming van de Duitsers mocht niet. Ik was nog geen twee straten ver of ze hielden me al tegen. Ik voelde mijn benen slap worden, zo'n schrik had ik! Ik kreeg zes dagen gevangenis als straf. Dat was verschrikkelijk. Het was er koud, we kregen bijna geen eten en er was helemaal niets te doen. Alleen maar honger en koud hebben en hopen dat de zes dagen snel voorbij waren. Ik heb mijn fiets de rest van de oorlog niet meer aangeraakt.