‘Ik werd gebracht naar het hospitaal van het Kapucijnenklooster in Izegem. Ik lag in een grote zaal met zestig anderen. De meesten zwaar verminkt. Dag en nacht huilden en steunden die rampzaligen. Vaak stierven die kameraden ook na dagen of weken ontzettende pijn te hebben moeten verdragen. En toch, heerste er soms ook een vrolijke stemming. Met galgenhumor probeerden mijn makkers er de moed in te houden. Toen er een hoorde dat zijn been moest worden afgezet, ging hij akkoord, op één voorwaarde: Hij moest het been nog een keer zien na de amputatie. Toen hij het been te zien kreeg, kneep hij in de grote teen en zei: ’blij dat ik je kwijt ben, rotzak, je hebt me heel mijn leven gepijnigd’. Op die teen zat namelijk een grote likdoorn.’

(Carl Heller, Duits Onderofficier)