Fragment uit het oorlogsdagboek van de Izegemse dokter Jules Gits waarin hij getuigt over de dag na Schuwe Maandag (uit: Het oorlogsdagboek van Jules Gits. Izegem 14-18. Deel 1, Jean-Marie Lermyte).

Dinsdag 20 oktober. Heel vroeg in de morgen reeds was ik te been ten einde inlichtingen in te winnen over wat daags tevoren, in onze aanpalende gemeenten was voorgevallen. Doch nauwelijks was ik mijn woning buitengestapt of ik zag een wagen afkomen van de kant van de Pélichystraat. Een twintigtal Duitse cyclisten omringden die wagen. Kerkhof? Vroeg mij de soldaat die vooraan in de velo kwam gereden. Ik meende niets beter dan dat hij wilde weten waar in stad een persoon woonde die de naam van Vandekerckhove of kortweg Kerckhof droeg. Maar ik wist seffens wat hij zeggen wilde: Doden!, riep hij, en hij wees naar de wagen. En ik zag dat het achterste deel van de wagen met stro geladen was en door zwarte bache was bedekt. Onder dat stro lagen doden. Ik duidde de weg naar het kerkhof aan. Door vele mensen reeds was die stoet bemerkt en in enkele ogenblikken wist iedereen welk een treurige plechtigheid op het kerkhof plaatsgreep. Welhaast hoorde men drie maal salvoschoten lossen: drie Duitsers waren op onze gewijde kerkhofgrond begraven. ’t Waren de eerste.