Brief van 21 juli 1944. Moeder vertelt dat het met hen allen goed gaat maar zelf heeft ze last van reuma in haar been en ze kan bijna niet meer gaan. Gisteren waren er weer veel laag overvliegende vliegtuigen. Ze zagen hoe een goederentrein bij het station werd gebombardeerd. De bommen misten echter hun doel. Er zijn diepe putten geslagen en de huizen in de buurt zijn beschadigd. Ook ’s nachts waren er nog veel vliegtuigen. Kortrijk werd nogmaals gebombardeerd met veel dodelijke slachtoffers als gevolg. Moeder verwacht dat de oorlog nu weldra voorbij zal zijn en ze bezweert Gaston om zichzelf niet in gevaar te brengen.

Brief van 25 juli 1944. Moeder Vallaey beklaagt zich omdat er alweer geen nieuws is van Gaston. Het is nu alweer geleden van de 2^de juli dat ze nog een brief kregen. Moeder denkt dat dit komt omdat de postactiviteiten in Kortrijk stil liggen sinds de zware bombardementen. Er werden veel tijdbommen gegooid en nu en dan zijn er nog ontploffingen. Moeder heeft een grote pak voorraad gestuurd maar ze hoorde zeggen dat er niets meer over de grens mag. Verder vertelt moeder dat de Gestapo in Beselare veel jongens heeft opgepakt. Moeder is tevreden dat het warm is. Dat scheelt in het stoken, de steenkool betaalde ze vandaag à 550 frank/100 kg. Dat is volgens haar vreselijk duur.

Brief van 27 juli 1944. De brief begint zoals gewoonlijk met een beschrijving van de ontvangen en verstuurde brieven. Moeder vraagt zich verder bezorgd af of Gaston ook zoveel moet werken als in Braunschweig en of hij hulp kan krijgen bij het wassen van zijn kledij. Verder vertelt moeder de dorpsnieuwtjes: geboortes, ziektes, … Moeder is weer pessimistisch: indien de oorlog niet vlug gedaan is zullen de mensen verstijven zonder kolen (er komen geen rantsoenen meer voor kolen, dat hoorde moeder zeggen). Verder eindigt de brief zoals gebruikelijk: moeder wenst vurig dat Gaston weldra weer thuis is.