Brief van 7 juli 1944. De brief begint met de bevestiging van verstuurde en ontvangen brieven. Gastons vriend, Gilbert, schreef zijn ouders dat hij niet meer aan verlof moet denken, en dat hij vreest dat hij ook dit jaar nog niet zal thuis zijn. Moeder is door deze uitspraak van slag: ‘en alzoo zouden wij weder al onze couragie verliezen’. Moeder heeft het ook over de inhoud van de pakjes die ze reeds verstuurde: ‘de macaroni dat is geheel ons rantsoen van eene maand’. Moeder dringt aan dat Gaston het zal laten weten als hij iets tekort komt.

Brief van dinsdag 11 juli 1944. Het is slecht weer voor de tijd van het jaar en voor de erwtenplukkers is het extra lastig: koud en veel regen. Georges Capelle uitte in een brief aan zijn ouders, nogmaals de vrees dat hij dit jaar nog niet zal thuis zijn. Moeder Vallaey wil zo graag geloven dat dit niet waar zal zijn. Ze vraagt zich bezorgd af of Gastons kledij nog niet versleten is. Ze vraagt met aandrang het tijdig te laten weten, mocht hij iets nodig hebben. Vader kocht een jong varken, dat ze zullen vetmesten. Moeder hoopt van harte dat Gaston thuis zal zijn voor de slacht. Verder zijn er nog wat dorpsnieuwtjes, wie er opgepakt werd, wie er gezocht wordt en wie er verdwenen is.