Brief van maandag 19 juni 1944. Moeder maakt zich bezorgd omdat ze het nieuwe adres van Gaston nog niet kent. Daardoor kan ze geen pakjes meer sturen. In Passendale is er een gebrek aan brood, aan vlees, aan kolen, … Steenkolen kosten nu 700 à 800 frank voor 100 kg. Arbeiders kunnen zich dat niet meer veroorloven. Ook bij Gaston thuis moeten ze zich met hout behelpen. De kater van Gaston was niet meer naar huis teruggekeerd en hij was bovendien al ziek. Moeder schrijft dat ze nu 3 schattige kleine katjes hebben. Ze schrijft dat ze juist verneemt dat De Vijfwegen gebombardeerd zijn. Moeder vertelt nog dat Frans, na zijn werk in de post, nu moet meehelpen met vader die hout kapt in het bos. En zoals gebruikelijk besluit moeder met de wens dat haar zoon weldra weer thuis mag zijn.

Brief van donderdag 22 juni 1944.  Moeder kent het nieuwe adres van Gaston nog altijd niet. Ze maakt zich bezorgd omdat ze geen pakjes meer kan sturen. Moeder hoopt in elk geval dat Gaston niet meer in Braunschweig is. Ze hoorde immers dat de stad opnieuw gebombardeerd werd. Moeder vraagt Gaston om zijn brieven voortaan ‘expres recomandé’ zou sturen. Het is wel duurder, maar de brieven zijn minder lang onderweg. Frans en moeder zijn nu druk aan het werk bij de oogst van erwten. Moeder hoopt dat Gaston weldra zal kunnen meehelpen bij de oogst van tabak. Ze is benieuwd naar de nationaliteit van Gastons nieuwe werkmakkers. Moeder wil dringend horen van Gaston hoe het hem vergaat. Of hij goed en genoeg te eten krijgt, welk soort werk hij moet doen. Of hij ook ’s nachts moet werken, … Moeder vertelt dat de burgemeester van Oostnieuwkerke begraven is: ‘die vorige week vrijdag neergeschoten is door drie jonge mannen zeggen ze’. Moeder beschrijft nog wat dorpsnieuwtjes en besluit zoals steeds met de wens om haar zoon zo vlug mogelijk weer thuis te zien.