Brief van 1 juni 1944. Zoals altijd wordt de ontvangst en het verzenden van brieven en pakjes bevestigd. Moeder ziet de toekomst somber in: het is veel te droog en zelfs de tabak wil niet groeien. Vader moet nog altijd werken voor de Wehrmacht. Ze moeten diepe putten graven (moeder denkt dat dit is om kanonnen te plaatsen) en ze moeten prikkeldraad weghalen rond de weiden en die dan rond bomen spannen die ze overal hebben aangeplant. In zijn brieven heeft Gaston verschillende keren vermeld dat hij minder graag ‘schotelvlees (doorregen spek)’ eet. Moeder vreest dat er straks niets anders meer zal verkrijgbaar zijn. Ze troost Gaston dat ze het vlees van eigen varken zullen kunnen sturen. Dat zal veel beter zijn dan het vlees dat ze bij de slager kunnen krijgen. Moeder vermaant Gaston dat het niet verstandig is om met een Russisch meisje naar huis te komen: ‘er zijn er hier ook nog vele die wachten achter junder (die op jullie wachten)’.

Brief van zondag 4 juni 1944. Al is er weinig nieuws, toch schrijft moeder een brief. Ze denkt dat Gaston ook altijd uitziet naar een brief, net zoals zijn ouders blij zijn met alles wat Gaston hen vertelt. Moeder vertelt dat ‘de vrijer van Simonne’ die opgepakt was in ‘Sleyhaeghe’, nu in Berlijn zit. Nog altijd worden er jongens opgepakt die dan naar Duitsland worden gedeporteerd. Moeder is vreselijk ongerust over het lot van Gaston, ze horen immers dat Braunschweig zeer veel bombardementen te verduren krijgt. Verder vertelt moeder: ‘ze beginnen alhier nu en dan van die zwarte dood te schieten’. Moeder schrijft ook: ‘ze zijn hier nu ook bezig met tranchees te maken overal langs de kalsijde (kasseiweg) naar Rozebeke (Westrozebeke)’.