Brief van donderdag 25 mei 1944. Zoals gebruikelijk wordt er vermeld welke brieven/ briefkaarten er ontvangen werden en ook hoelang ze onderweg zijn geweest. Tevens wordt er uitvoerig beschreven wat de inhoud is van het volgende pakje. Moeder is verbaasd dat een brief van Gilbert (werkmakker van Gaston, die nu in Hannover is) aan zijn ouders er slechts 3 dagen over deed, terwijl de laatste brief van Gaston toch 23 dagen onderweg was. Moeders grootste zorg is dat het dan zo lang duurt voor ze een pakje kan opsturen met zaken waar Gaston speciaal om vroeg. Moeder vindt het spijtig dat de 2 vrienden niet meer samen zijn. Ze vernam dat Braunschweig alweer gebombardeerd werd en denkt dat het leven van Gaston in Duitsland verschrikkelijk is. Verder vindt ze het ook heel erg dat ze zo lang moet wachten om te horen dat Gaston de bombardementen heelhuids is doorgekomen. Verder vertelt moeder dat er zeer veel vliegtuigen zijn overgevlogen en ‘hier en daar wat laten buischen’. Moeder vraagt met nadruk wanneer Gaston eindelijk eens naar huis zal mogen. Het is nu al 14 maand dat moeder haar zoon nog zag. Ze besluit haar brief met de vraag of Gaston eens een aangetekende brief wil schrijven. Moeder hoopt dat ze die dan vlugger zullen ontvangen.