In zijn brief van 13 november klaagt Gaston dat het al 14 dagen is dat hij nog nieuws kreeg van thuis. Hij vertelt dat zijn vriend Georges een pak kreeg dat helemaal uiteen was gehaald. Er ontbraken een trui en 3 paar kousen Hij vraagt zijn moeder om wat meel te sturen. Hij ontdekte een soort koek (‘het zijn juist lijk wafels’) om op de kachel te bakken: ½ aardappel, ½ meel en suiker toevvoegen. Samen met een vriend kocht hij een ‘petattenkaart’ voor 150 kg aardappelen, in ruil voor 100 g. tabak. Hij hoopt dat de oorlog zal gedaan zijn nog voor die aardappelen op zijn. Hij vraagt zijn ouders of ze het toegestuurde geld al ontvangen hebben. Verder vertelt Gaston, bijna terloops, dat hij in het ziekenhuis ligt. Zijn knie is aan het verzweren. Hij kan al 10 dagen niet werken, maar ze worden wel gedeeltelijk betaald (om niets te doen, zoals Gaston zegt).

In een bijvoegsel van deze brief vraagt Gaston of die jongen uit Kortrijk al langs is geweest met de foto’s. Hij informeert ook naar de gezondheidstoestand van de vader van die jongen. Hij vraagt wat zijn ouders denken over de oorlog, wanneer zal het eindelijk gedaan zijn?

Hij vraagt zich af wanneer hij met verlof zal kunnen gaan. Er geldt nu een nieuw systeem: wie met verlof gaat, kan maar vertrekken mits een kameraad voor hem tekent. Dat betekent dat die 2^de slechts verlof kan krijgen als de andere terug is.

Gaston besluit met een vrolijke noot: ‘tirrelire lut, mijn briefje is ut’.