In zijn boek ‘Roeselare in den Oorlog’ beschrijft Abraham Hans de intocht van de Duitsers in Roeselare op Schuwe Maandag.

Nu konden de Duitschers hun intocht houden. Maar geheel veilig gevoelden zij zich niet. Er mochten nog eens Franschen hier en daar verdoken zitten. En de dapperen die huilden en tierden, wenschten een schild. Op den Ardooischen steenweg haalden ze burgers uit hun huis en niet alleen mannen maar ook vrouwen en kinderen. En dezen moesten met opgeheven handen voor de troepen marcheren […]

Natuurlijk mocht het vreugdevuur bij die woeste tonelen niet ontbreken. Huizen werden in brand gestoken en weldra laaiden de vlammen aan allerlei zijden. ….In de Sint-Michielsparochie, vooral aan de NIeuwmarkt en verder losten de woestelingen hun geweren in de vensters. Man hat geschossen! Klonk het […]

Maar ’t bleef niet bij brandstichting. Er moesten ook burgers vallen. Sommigen waren al getroffen door verdwaalde kogels […] Van den DIksmuidschen steenweg liep een dreefje naar een hoeve, waar Debrabandere woonde. De dochter schoof even het gordijn weg en keek naar buiten. Een Duitscher zag de gedaante, vuurde en trof het meisje, dat angstig uitriep: Moedere, ‘k ben geschoten! En in de armen van de wanhopige moeder stierf. De Duitschers stormden binnen. ‘Zzie wat ge nu hebt gedaan!’ schreeuwde de vrouw hun toe. Maar wat kon het hun schelen! Ze vonden in hun nabijheid twee gewonde Franschen en maakten die af.

Twas een verschrikkelijke Maandag. En ’s Dinsdags gingen de Duitschers te Roeselare voort met branden. In de Spanjewijk dwongen ze zo sommige inwoners daarvoor hun kan petroleum te brengen..Er waren burgers die door geld te storten, den brand konden afkoopen! Zoo hielden de troepen van den keizer hun intocht binnen Roeselare.