Gewonden die op het slagveld gevallen waren in veiligheid brengen, was geen gemakkelijke zaak. Vervoer achter het front was sowieso een heikel punt. Kleine landwegen in de buurt van het front waren kapot of overvol en niet aangepast aan de grote militaire drukte. Treinen en trams reden af en aan met manschappen, munitie en goederen.

In het begin van de oorlog konden de medische diensten enkel de lichtgewonden redden. Zwaargewonden werden op het slagveld achtergelaten. Vlak bij de loopgraven werd een eerste selectie gemaakt van de gewonden die verplaatst konden worden. Wie kon, moest zelf naar een verzamelpunt achter de linies lopen. De rest werd op draagberries vervoerd. Vanuit de verzamelpunten werden de gewonden op alle mogelijke manieren naar de lazaretten gebracht: per trein, tram, in wagens, en soms zelfs per boot. Wanneer er hevig slag werd geleverd en er een tekort was aan vervoersmiddelen werden ze soms ook gewoon op houten karren geplaatst.

De foto’s van ziekenhuistreinen met deftige verpleegsters in een kraaknette omgeving hadden weinig te maken met de realiteit. De ziekentransporten waren overvol, de treinen waren slecht verlucht en er wasvaak te weinig verplegend personeel aan boord. Vele gewonden overleefden de reis niet.

In het station van Izegem worden gewonde Duitse soldaten weggebracht.  Er staan twee (paarden?) ambulances voor liggend vervoer. Een gewonde soldaat wordt  uit een legervoertuig (type bestelwagen) met nr. 3787 geholpen. Er liggen gewonde militairen op brancards. Op de achtergrond staan gesloten treinwagons.