In 1914 zijn we met het hele gezin naar Brielen gevlucht. Voor we vertrokken had Vader nog snel al onze kostbare bezittingen in een put in onze tuin begraven. In Brielen zaten al Franse soldaten. Van hen kregen we soms stukken chocolade. Na twee weken trokken we alweer verder. Dit keer naar Frankrijk, waar we de rest van de oorlog gebleven zijn. Toen ik acht werd, moest ik meehelpen op de boerderij. We moesten het hooi samen binden, en dat was zwaar werk. Soms werkten we van 8 uur 's ochtends tot 9 uur 's avonds! Veel eten was er niet: we kregen meestal karnemelkpap met eieren. Aan onze voeten droegen we klompen, en kousen met gaten die we niet konden stoppen, omdat er geen wol was. Pas in 1920 konden we terug naar Westrozebeke. Wat we daar zagen kun je je niet voorstellen! Het leek wel één grote woestijn van modder en kraters, hulzen van obussen, geraamten en schedels van soldaten. De put waarin vader onze bezittingen had verborgen, hebben we nooit terug gevonden.