Mijn vader was soldaat tijdens de oorlog. Hij raakte gewond, al in 1914, toen de oorlog nog maar net begonnen was. De Duitsers namen hem gevangen en hij moest mee naar Duitsland. Brieven schrijven mocht hij wel. Moeder was altijd zo gelukkig als ze nog eens een brief van hem kreeg! Zonder vader is een oorlog nog enger. 's Nachts zagen we soms grote zoeklichten de hemel afspeuren naar vliegtuigen. Ik kroop dan altijd doodsbang bij mijn moeder in bed. Na een tijdje zijn we met de trein gevlucht. Het was zo'n trein zonder zitbanken, we werden gewoon samengepakt in grote wagons. Ze noemden het een beestenwagen. Zo zijn we naar Herentals gegaan. daar vond ik het wel leuk: er werd niet gevochten en er waren ook geen zoeklichten. Op een dag moest ik voor een boodschap bij het station zijn. Daar stond plots mijn vader! Ik kon mijn ogen niet geloven en herkende hem eerst niet: ik had hem al vier jaar niet meer gezien. Hij was ontsnapt, als een echte held. Samen gingen we naar huis. Daar vielen mijn ouders in elkaars armen, en de hele avond luisterden we met open mond naar de oorlogsverhalen van mijn vader.