Ik was nog maar 4 jaar toen het oorlog was. We woonden op een boerderij op De Ruiter. Op Schuwe Maandag arriveerden de Duitsers in Roeselare. Mama wilde weten wat er gebeurde en ze trok met mijn vijf oudere broers en zusters naar Roeselare. Ik was te klein om mee te gaan en bleef thuis bij papa. Maar mijn mama en de andere kinderen niet meer naar huis. Ze konden niet meer thuis geraken. Ze moesten mee met de vluchtelingen en zijn uiteindelijk ergens in Frankrijk beland. Ik ben de hele oorlog alleen met mijn papa op de boerderij gebleven. Het is een paar keer gebeurd dat er een Duitser op het erf kwam om iets te stelen: eieren, en een keer zelfs een paard. Papa vloog dan op die Duitser af en ik wist dat hij zich zeer kwaad ging maken. En dat was gevaarlijk, want dan zouden ze hem oppakken en in de gevangenis stoppen. Dus begon ik dan iedere keer heel hard te wenen om de aandacht af te leiden. Dat werkte. De Duitsers hadden medelijden met zo'n klein ventje. Weet je hoe mijn moeder wist dat we nog leefden? Bij de bevrijding nam er een journalist een foto van mij en mijn vader bij een paard. Die foto verscheen in een Franse krant en mijn moeder zag die foto! Het was het eerste teken van leven in vier jaar tijd! Toen mijn mama terugkwam, herkende ik haar niet. Ik was vier jaar toen ze vertrok en acht jaar als ze terugkwam! "Je bent mijn mama niet'", riep ik.