Deze getuigenissen en beelden werden verzameld in het kader van het mondeling geschiedenisproject rond generatiebedrijven.

Michel Verlinde, zoon van Oscar, was meester-kleermaker en zijn echtgenote  Agnes Misplon was naaister. Ze werkten  voor de Moorsleedse bevolking en naaiden alles waar er behoefte aan was. Alles van herenkledij (ook kostuums) en alles van dameskledij. Er werd ook nog veel genaaid voor kinderen (we denken dan vooral  aan kleedjes en kostuumpjes voor de plechtige communie van de kinderen,  maar sinds de doorbraak van de confectie werd dit segment niet meer meegenomen in de verkoop). Het segment van de verkoop van kruidenierswaren werd in de tweede generatie afgestoten en men richtte zich nog uitsluitend op de corebusiness: maken en verkopen van kledij.

Agnes was ook een heel fijne naaister wat betreft huwelijkskledij. Zij tekende zelf de patronen, knipte de stoffen uit en ze had dan een paar naaisters in dienst die alles aan elkaar naaiden. Dan moesten de bruidjes terugkomen om aan te passen en dan werkte ze verder die kleren af. Zijzelf naaide dan met de hand kantjes, pailletjes en pareltjes op de kledij, ze was daarin gespecialiseerd. Ze was ook heel erg begaan met haar cliënteel: als de huwelijksviering dan doorging dan maakte ze dat ze de kerkdienst kon bijwonen om de sleep van de bruid mooi te leggen en zo. Michel en Agnes werkten van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Ze hadden geen televisietoestel want er was toch geen tijd om tv te kijken. De mensen van Moorslede die dagelijks naar Frankrijk trokken om er te werken zagen dat Agnes en Michel al aan het werk waren als ze ’s morgens vertrokken en zagen ze nog steeds bezig als ze terugkeerden van hun werk. Ze maakten erg lange dagen en hebben heel veel gewerkt voor hun bedrijf.

Maar in de jaren 1960 is er dan een enorme evolutie gekomen in de kledingsector met de opkomst van de confectie. De tweede generatie heeft dus beiden meegemaakt: de tijd dat ze nog alles samen maakten en de overgang naar de echte confectieverkoop. Ze gingen dan iedere maandag naar de fabrieken in Brussel om de kledij aan te kopen. Ze verkochten dan in de week die kledij en waarvan ze onvoldoende voorraad hadden, vulden ze dan de volgende maandag weer aan. Wat betreft naaien werd het dan wel een stuk eenvoudiger, er moesten alleen nog retouches worden gedaan.

Men verkocht ook lakens en ondergoed en zo in de tweede generatie, eigenlijk alles wat met textiel te maken had.  In die periode hebben ze ook de naam van de winkel veranderd van “Huis Verlinde” naar “Miatex”, de letters van Michel en Agnes samengevoegd met de eerste drie letters (TEX) van textiel. Die naam zorgde voor alle generaties die hem meemaakten geregeld voor verwarring omdat klanten dachten dat de vrouw achter de toonbank MIA heette en ze als dusdanig ook aanspraken.

In het jaar 1964 is de winkel dan ook voor de eerste keer helemaal veranderd om ruimte te kunnen maken voor de opkomst van de confectie. Er moest namelijk vanaf die periode veel meer stock aanwezig zijn en dat vroeg naar een nieuwer concept van de winkel.

Michel was nog een echte kleermaker in de ruime zin van het woord. Naaien gebeurde in kleermakerszit bovenop de naaitafel. Die naaitafel wordt op vandaag nog steeds gebruikt in het naaiatelier, weliswaar met een nieuw blad en helemaal opnieuw geschilderd, maar het is nog de authentieke naaitafel. Zoon Eddy werd als kind vaak in zo’n grote schuif van de werktafel geplaatst zodat hij aan het werkblad kon spelen.

De tweede generatie is vanaf het jaar 1987, het jaar dat de derde generatie aantrad, beginnen afbouwen. Wel zijn Michel en Agnes nog een jaar of twee blijven meehelpen om de overgang naar de derde generatie vlot te laten verlopen. Ze verhuisden naar de pasgebouwde villa van hun zoon Eddy Verlinde en Christine Decaesstecker, die dan weer de woning in de winkel betrokken, huisruil in de letterlijke betekenis van het woord.